Sunday, November 30, 2008

ibu....

Indah sungguh wajahmu ibu. Senyum mu menenangkan jiwaku. Tutur katamu halwa telingaku. Bila aku dalam kesedihan, tak pernah kau jauhkan dirimu. Walau dalam usia mu yang usang, kau masih melayanku ibarat anak kecil mu.

Akulah yang paling manja padamu. Akulah yang paling banyak berdosa padamu.Dalam senyummu ada derita yang kau tanggung. Ada harapan yang kau inginkan dariku. Namun aku bagai tidak pernah mengerti. Aku hilang dalam dunia yang aku ciptakan.

Ibu, aku sungguh sayang padamu. Namun aku tidak pernah terdaya untuk menyatakan padamu. Hanya tidak sampai lima kali, mungkin? Ibu, aku sungguh sayang padamu.

Kini hingga mati akan aku merinduimu ibu. Maafkan aku tuhan. Aku meringankan kasihku pada ibu. Hingga kini jiwaku terseksa bila terkenangkan ibu. Kadangkala aku tidak ingin mengenangmu, bukan kerana aku lupa tapi kerana aku menyesal. Menyesal yang tak tak berkesudahan. Menyesal kerana semasa kau ada, aku jarang berada disisimu.

Kini sudah hampir tiga tahun kau meninggalkanku ibu. Aku sungguh kehilangan. Jiwaku kosong ibu. Tidak mungkin akan terubat kekosongan ini. Ya, tuhan lebih menyayangimu. Aku jua ibu. Selagi bernafas, selagi itulah aku merinduimu...ibu.

No comments: